در سال 1807 میلادی، ناپلئون بناپارت، امپراتور و جهانگشای شهیر فرانسوی، به قصد فتح اسکندریه‌ی مصر، با سپاهی چهل هزارنفره به این منطقه که در آن زمان جزوی از خاک امپراتوری عثمانی محسوب می‌شد، لشکر کشید. ناپلئون، چنانکه در کتاب‌های تاریخی خوانده‌ایم، جز سودای قدرت هیچ دلمشغولی دیگری در زندگی نداشت. بنابراین، سخت نیست حدسِ آن‌که پس از ورود به مصر، چه بر سر آن دسته از اهالی آن سرزمین آورد که به جای گزینه‌ی ساده اما خفت‌بار تسلیم، راه دشوار اما شرافت‌مندانه‌ی مبارزه و مقاومت را برگزیدند. شهرزاد، یکی از همین گروه از اهالی بود. این دختر جوان و ثروتمندِ مسیحی، پیش از ورود ارتش ناپلئون به خاک اسکندریه، در این شهر به زیبایی و دلربایی شهره بود. پس از حمله‌ی نیروهای اشغالگر امّا، این شهرت به همراه بسیاری از چیزهای ارزشمند دیگر در زندگی او، چون دودی به هوا رفت. حال، شهرزاد در میان آتش و خون ایستاده بود؛ در مرکز هنگامه‌ای که نه فقط جان او و عزیزانش، بلکه شرف و حیثیت‌شان را نیز تهدید می‌کرد. عجالتاً، او می‌بایست هرچه زودتر از حالت انکار و غافلگیری به درآمده و راهی برای بقا بجوید. اما مبادرت به چنین کاری، در عمل، چندان که در حرف ساده است، آسان نیست...