کافکا از دخترک می‌پرسد: «چرا گریه می‌کنی؟» دختر که عروسکش را گم کرده نگران است که شاید عروسک محبوبش را دزدیده باشند. کافکا به دخترک می‌گوید: «من دیده‌امش، عروسکت را می‌گویم! از روبه‌رویم می‌آمد.» این شروع داستانی است که چند هفته و هر روز ادامه می‌یابد؛ داستان سفری به سرزمین‌های دوردست برای مواجهه‌ با جهان. عروسک هر روز نامه‌ای می‌نویسد و به دست کافکا می‌رساندش تا فرانتس نامه را برای دختر بخواند. نامه‌هایی که از ذهن توانمند فرانتس کافکا مایه می‌گیرند اما راه خودشان را می‌روند تا جایی که نویسنده تنها در حکم بازگوکنندۀ قرار بگیرد که بر عروسک رفته است. کافکا، راوی عروسک می‌شود.