کتاب داستان یک زندگی: ابوالمشاغل

می گفتم این روح ،آقامنش آشفته در غزلت چون صوفیان دیگر به خیابانها و کوچه های پرعابر نخواهد آمد و خودنمایی نخواهد کرد دریا در جای خویش دریایی خواهد کرد و مرغ دریایی همانجا ،چرخ زنان در تن توفان پرندگی جدا در یک نفس از خویشتن ترسیدم و پرسیدم آخر کجا شد آن جوانک شیطان که پدر مهر «حمالی» و «پارکابی شدن بر پیشانی کوتاهش کوبیده بود و او میخواست با دویدن دائمی در زیر آفتاب سوزان با عرق این مهر را از پیشانی خویش پاک کند؟ کجا شد آن جوانک بدقواره یی که در تمامی زندگی اش به دلیل بد خلفی ها درگیریها خیره سریها لجبازیها پیله کردنها اخراج ها استعفاها بلواها تندروی ها ولگردی ها و زندانها هرگز دمی آرام نگرفته بود و نخواسته بود بگیرد؟ کجا شد آن جوانک سراپا جوشش و شتاب و عشق و شوق و التهاب که شور به حکومت رساندن داشت نه به حکومت رسیدن شور انقلاب داشت نه رهبری انقلاب شور نوشتن برای انقلاب داشت نه نویسنده والامقام انقلاب بودن و شور قلم در خون خویش فرو بردن داشت و با خون خویش نوشتن و فریادی از اعماق برکشیدن که منم پاره یی از وطن ذره یی از وطن جمله یی از وطن مصرعی از وطن آوازی از دوردست کوهستانهای رفیع وطن و از اعماق تاریک و عطراگین جنگلهای انبوه وطن و از میان امواج خروشان دریاهای وطن.... ای وای ای وای! آیا میتوان زندگی را به واقع بیمه کرد و دیگر از هیچ تصادفی نهراسید؟ آیا «رسیدن» تا این حد حقیر و مبتذل و احمقانه است؟ آیا رسیدن یک کارت بیمه در برابر هر نوع سوختن است و یک باب دگان دودهانه و درآمدی مستمر اما مختصر و چند اثر و آینده بی خالی از شور و شر اما سرشار از اطمینان که نفرین بر اطمینان نفرین بر تکیه گاه بر لحظه های بی دغدغه بر آرامش بر وقار و نفرین بر روح بازنشستگی جدا که اطمینان به آینده همچون تریاک انسان را نش و ذلیل و دنی طبع میکند و بندی حقیرترینها آویزان