داستان های حاجیانی همگی برآمده از تجربه ی زیسته ی نویسنده ای برخاسته از اقلیم جنوب هستند. اقلیمی پر از شگفتی، گرما و عطش، دشت های لم یزرع و دریای خروشان. نویسنده ی سربرآورده از جغرافیای جنوب، خاطره هایی را با خود حمل می کند که یا باید در خاطره ی رنجش درمانده باقی بماند و یا باید با اتصال رنجش به محنتی بزرگ تر نمودی از این گفتار نیچه شود: «گرچه بر روی زمین، انبوه مرداب ها و محنت هاست، آن که سبک پاست بر سر گل و لای چنان می دود و می رقصد که بر سر یخ هموار.» با همین قاعده ی بی قاعده، می توان به داستان های «آواز ماهی بی نام» نظر کرد و لذت خواندن روایت هایی حاصل از میل نویسنده به رنج ساختن و پرداختن داستان هایی پر از جادو و شرجی و شور و تشنگی و مزه ی شنزارهای دشت و ساحل را چشید.