گاهی بازی می‌کردم و دوست داشتم آرام‌آرام به توپی لگد بزنم و آن را روی پیاده‌رو بغلتانم تا عاقبت کشف کردم هر پسربچه‌ای به من ملحق می‌شود، یکباره خشونتش گل می‌کند و با شانه‌اش مرا کنار می‌زند. دختربچه‌ها را ترجیح می‌دادم، چون زیاد اهل جنگ و دعوا نبودند، اما گذشته از این نچسب و بی‌مزه بودند و اطلاعات درست‌وحسابی هم نداشتند. تنها به زنانی علاقه‌مند بودم که سن‌وسالی داشتند و صمیمی‌ترین دوستم پیرزن رختشویی بود که مدتی را در تیمارستان گذرانده بود و خیلی هم مقدس بود. او بود که مرا با سگ‌ها آشنا کرد. اگر کسی حیوانی را آزار می‌داد، سر به دنبالش می‌گذاشت، گاهی تا یک مایل دنبالش می‌دوید و حتا به پلیس شکایت می‌کرد، اما پلیس‌ها می‌دانستند او دیوانه است و به حرف‌هایش اعتنا نمی‌کردند. پیرزن رختشو قیافه‌ای محزون، موهایی خاکستری، گونه‌هایی برجسته و دهنی بی‌دندان داشت. وقتی لباس‌ها را اتو می‌کشید، ساعت‌ها در آشپزخانه‌ی گرم، پربخار و نمناک خانه‌اش می‌نشستم و کتاب‌های دینی‌اش را ورق می‌زدم. او هم به من علاقه داشت و می‌گفت مطمئن است آخرسر کشیش می‌شوم. من هم می‌گفتم بدم نمی‌آید اسقف شوم، اما ظاهراً به اسقف‌ها چندان نظر خوشی نداشت. به او می‌گفتم آن‌قدر شغل در دنیا هست که نمی‌توانم درباره‌ی کسب‌وکار آینده‌ام تصمیمی بگیرم، اما او فقط لبخند می‌زد. پیرزن رختشو فکر می‌کرد یک نابغه فقط می‌تواند کشیش شود و بس.