یکی دو نفر می خواستند از اتاق خارج شوند که با صدای زنگ تلفن میخکوب شدند. آقای عراقی بی حوصله تلفن را جواب داد. اما لبخندی که بر لبهایش نقش بسته بود همه را مطمئن کرد که این تماس از جنس امید است . همه منتظر بودند که تلفن قطع شود. دل توی دلشان نبود . آقای عراقی خداحافظی کرد.بغض اما اجازه صحبت به او نمی داد.احمد آقا با نگرانی گفت : خبرتان باید خوب باشد اما چرا گریه می کنید؟