انقلاب شد و مفهومِ در طول تاریخ کم رنگ شده ی جهاد، جان دوباره گرفت. وقت آن بود که فاصله های زیاد و عقب افتادگی تاریخی ملت با گام های بلند مرتفع شود. فقر و محرومیت ـ دو میراث اصلی خاندان پهلوی و یکی از مهم ترین عوامل عقب افتادگی این ملت ـ باید هرچه زودتر با اقدامات عاجل در درجه ی اول و اقدامات ریشه ای در درجه دوم درمان می شد؛ لذا کمتر از یک ماه بعد از پیروزی انقلاب، یعنی چهارده اسفند پنجاه و هفت، امام خمینی (رضوان الله تعالی علیه) فرمان تشکیل کمیته امداد را صادر کرد. کمیته ای که به داد محرومان و مستضعفان برسد و بشود محل خدمت «کسانی که در گذشته هم با دستِ دهنده و بخشنده و دلِ سوزنده و مشتاق و روحِ گستاخ و شجاع در مقابل دستگاه، به کار امداد محرومین و مستضعفین پرداختند. همین برادرهای قدیمی خودمان». این در بُعد جزئی. در بُعد کلی هم، کشور، در یک حرکت همگانی نیاز به تحول و سازندگیِ منبعث از روحیه ی جهادی داشت. حرکتی بالاتر از اقدامات دولتی و دستوری، آن هم در مدتی کوتاه. سازندگی کشور جز با جهاد ممکن نبود؛ لذا همزمان با حرکت عمومی مردم در کل کشور برای آباد کردن روستاها، فرمان حضرت امام (رضوان الله تعالی علیه) در بیست و هفت خرداد پنجاه و هشت مبنی بر تشکیل جهاد سازندگی برای سازماندهی هرچه بهتر این حرکت عظیم صادر شد. جهاد «چون مستقیم به سراغ یکی از بزرگ ترین هدف های انقلاب رفته و آن عبارت است از سازندگی اجتماعی و انقلابی برای قشرهای محروم، که بیشتر، روستائیان و مردم ضعیفی هستند که در این مناطق زندگی می کنند؛ لذا بسیار جهادِ بابرکتی است. بعد هم که مسئله جنگ مطرح شد، و دفاع از کشور یک اولویتی پیدا کرد؛ باز جهاد سازندگی اینجا هم وظیفه ی خودش را فراموش نکرد؛ رفت وسط میدان های نبرد.»