در اینجا ، آندره برتون پیشرفت سورئالیسم را از ارتباط اولیه ی خود با سمبل ها تا کشف نوشتن خودکار و آزمایش ها و تجربه هایش در زمینه ی ناخودآگاه را ردیابی می کند . برتون به بازگو کردن وقایعی چون ورود پرشور رهبر دادا ، تریستان تزارا به پاریس ، ارتباط متلاطم خود با جنبش دادا و بحث و گفتگوی سوررئالیست ها با کمونیسم می پردازد. او شورش سوررئالیست ها در برابر انطباق را اینگونه توضیح می دهد برای "آزاد کردن انسان با استفاده از شعر ، رویاها و چیز های شگفت انگیز" و "تدوین اعلامیه جدید حقوق بشر". در این کتاب همچنین حکایات شگفت انگیزی از چهره های مشهور مانند پیکاسو ، تروتسکی ، دالی ، دوشان و بونوئل نیز وجود دارد. برتون با حرارت و اشتیاقی خاص ضیافتی از ادبیات را به خاطر می آورد ، که به لطف سورئالیست هایی که روی میز پریدند ، با یک دعوا پایان یافت. او تعریف می کند که چگونه دالی ، به عنوان یکی از شوخی های ظالمانه خود ، یک بار کتی را پوشیدهه بود که مگس های مصنوعی ای با هوشمندی و ظرافت روی آن دوخته شده بود. و نیز به یاد می آورد که چگونه در یک رسوایی عمومی ، دشمنان وی یک اعلامیه ی هجو آمیز با عنوان "یک جسد" نوشتند و تاج های گل تشییع جنازه را به در خانه اش آوردند. برتون در سرگذشت سوررئالیسم که شرح حالی روشنفکرانه از خودش است ، با شفافیت و شور و شوق می نویسد و همین این کتاب را در بین بهترین کارهای برتون قرار می دهد. مهمتر از همه ، در کل این کتاب شامل انواع بینش هایی از جنبش سورئالیستی است که فقط می تواند از مردی که آن را برای نیم قرن شکل داده و هدایت کرده حاصل شود.