خیانت، اتهام، انتقام

در ابتدای خلقت، خداوند جهان و انسانها را آفرید... همگان به یگانگی و وحدت وجود خود با پروردگار خود و عشقی که در درونشان بود واقف بودند و آن را می شناختند. یگانه اسرار زندگی همین بود. خداوند همه را دوست داشت و دلیلی نداشت که بزرگترین هدیه عالم را به مخلوقات خود عطا نکند. خداوند در حین اینککه نظاره گر نمایش زیبای خلقت هستی بود، متوجه شد هربار که انسانی با چالش یا سختی روبرو می شد یا زندگی با او نرمی نشان نمی داد به خود می گفت: -افتضاح است! چرا باید این قدر بدبختی بکشم؟ بهتر است از این کالبد انسانی رها شوم و به او بپیوندم! و همین اتفاق نیز می افتاد و انسانها یکی یکی خویشتن واقعی خود را به یاد می آوردند و دیگر مایل نبودند در بازی زندگی شرکت کنند. هدف زندگانی این بود: انسانهایی که آفریده بود، بیاموزند و رشد کنند، نه اینکه به محض مواجه با سختی جا بزنند و راحت طلب باشند. به همین سبب به فرشتگان فرمود:....