فقط از نظریاتی با این وسعت دامنه، که آمیزه‌ای از چنین عناصری باشند، می‌توانیم انتظار داشته باشیم که راه‌حلی برای مشکلات نوع بشر ارائه کنند. مثلاً همین یک ادعا که هر فردی ذاتاً خودخواه است (یعنی می‌کوشد فقط در جهت منافع خویش عمل کند) نوعی تشخیص بسیار مختصر است، اما هیچ شناختی دربارۀ دلیل خودخواهی ما و همین‌طور هیچ پیشنهادی برای چگونگی غلبه بر آن ارائه نمی‌دهد. یا گزاره‌ای که می‌گوید ما باید یکدیگر را دوست بداریم نوعی تجویز است، اما دربارۀ این‌که چرا این کار برایمان این اندازه دشوار است (یا این‌که چه نوع «دوست داشتنی» را باید دنبال کنیم) هیچ توضیحی نمی‌دهد و کمکی هم برای دستیابی به این هدف نمی‌کند. نظریۀ تکامل چیزهای مهمی دربارۀ جایگاه نوع بشر در جهان به ما می‌گوید، اما به خودی خود هیچ تجویزی ارائه نمی‌کند. نظریۀ تکامل نظریه‌ای مطلقاً علمی است که تبیینی علّی از چگونگی به‌وجود‌آمدن گونۀ انسان به‌دست می‌دهد، اما اصلاً به ما نمی‌گوید که هدف یا معنای حیات چیست، یا در چه راهی باید بکوشیم یا چه‌گونه باید باشیم. این روزها معمول است که فلسفه را رشته‌ای دانشگاهی، به‌معنایی محدود و مشخص، و شامل این موارد تعریف می‌کنند: منطق، فلسفۀ زبان، متافیزیک، معرفت‌شناسی (نظریۀ شناخت)، فلسفۀ ذهن، اخلاق، فلسفۀ سیاسی، زیبایی‌شناسی، فلسفۀ دین، و غیره. این کتابْ کتابی مقدماتی در فلسفه به معنای یادشده نیست. در بسیاری از این زمینه‌ها به برخی موضوعات خواهیم پرداخت، اما تمرکزمان در درجۀ نخست روی دوازده نظام فکری منتخب است که به برخی پرسش‌های وجودیِ مربوط به حیات، که انگیزۀ اولیۀ بسیاری افراد برای فلسفه خواندن است، پاسخ‌هایی ارائه می‌کنند. جایگاه ما در جهان کجاست؟ چرا ما این‌جاییم؟ این پرسش‌های مبهم هم دلالت علّی دارند، یعنی این‌که «چه چیزی ما را به‌وجود آورده است؟» و هم معنای غایی؛ یعنی این‌که «ما برای چه کاری این‌جاییم؟» (چه کار باید بکنیم، یا چه هدفی باید داشته باشیم؟ از چه چیزی باید بپرهیزیم؟)