خشونت و قانون دو قطب یا جوهر طبیعی نیستند که سیاست را بتوان فاصله یا خط رابط‌ میان آن دو تعریف کرد؛ حتی اگر این تعریف به شیوۀ دیالکتیکی بر حسب زوج مفهومی شباهت/ تفاوت یا هم‌گرایی/ واگرایی توصیف شود. بدون اعمال خشونت سازمان یافته که نهایتا مبتنی بر توانایی کشتن و اعمال خشونت جسمانی است هیچ قانون و حکومتی برجای نمی‌ماند. به همین ترتیب هر نوع اعمال خشونت فردی و گروهی نیز جویای آن است که به قانون مبدل شود و الگو و مبنای آن همان خشونت اجتماعی مشروع و رسمیت یافته است. سه متن اصلی کتاب حاضر که جملگی مستقیما پیوند قانون و خشونت را تحلیل می‌کنند عبارت‌اند از: منطق حاکمیت (آگامین، کل بخش اول هوموساکر، به استثنای فصل شکل قانون)؛ مفهوم امر سیاسی (رسالۀ اشمیت)؛ و نقد خشونت (بنیامین). دو متن آخر، مفاهیم مضامین و ایده‌های اصلی پروژۀ فلسفی سیاسی آگامین را دربردارند.