سانین مدتی در اتاق راه رفت، بعد پشت میز نشست، ورق کاغذی برداشت و آن را سیاه کرد... به یاد قامت زیبای جما در چارچوب پنجره ی تاریک افتاد که چگونه در روشنایی ستارگان نمایان و برجسته بود، ذولفش که از وزش باد افشان و آشفته بود، دست مرمری اش که به دست خدایان المپ شباهت داشت و در آن لحظه، سنگینی گوارای آن را روی شانه اش حس می کرد... بعد گل سرخی را که جما برایش انداخته بود برداشت و به نظرش رسید که از گلبرگ پژمرده ی آن بوی دیگری جز بوی معمولی گل به مشامش می رسید...