" نمی‌دانم چگونه دفترسرنوشتم را ورق بزنم وازکجا آغازکنم قصه‌ی پرغصه‌ام را، شاید بهتراست از آن شب آغازکنم. ازآن شب پرازترس و اضطراب. شب تنهایی. شبی که برای اولین بار آرزو کردم مرگ را در آغوش بگیرم. هنگامی که ازاتوبوس پیاده شدم، ترسی موهوم تمام وجودم را در بر گرفته بود. خورشید غروب کرده بود ومن که همیشه عاشق غروب بودم، این بار ازآن بیزار شدم.ساعتی آنجا به انتظار ایستادم اما کسی به دنبالم نیامد. آنجا بود که با حقیقتی تلخ آشنا شدم. پدر رهایم کرده بود! ومن درآن شهربزرگ تنها و غریب مانده بودم.