کتاب آیین عزاداری از نگاه سفرنامه‌نویسان خارجی: مطالعه‌ای مردم‌شناختی

تشیع در مسجد جامع تبریز در سال 907 هجری قمری توسط شاه اسماعیل صفوی مذهب رسمی ایران اعلام شد و بعد از آن عزاداری برای امام حسین(ع) عمومیت یافت و به اشکال مختلف از جمله برپایی مجالس وعظ، مجالس روضه خوانی و مجالس محتشم خوانی و مجالس سینه زنی، و اجرای تعزیه در هز ساله در محرم و حتی در طول سال ادامه می یافت. از این رو عزاداری برای شهدای کربلا به سرعت به عنوان یکی از مشخصه های مهم هویت ملی ایرانی به صحنه آمد که هنوز هم به حیات قدرتمند خود ادامه داده و خواهد داد. علی رغم عمومیت عزاداری محرم در پنج قرن اخیر منابع داخلی دست اول که به ارائه داده های تاریخی پرداخته باشند معدود و محدودند.