روزی بود روزگاری بود. در آن روزگار هر محله‌ای حمامی عمومی داشت که سقفش گنبدی بود و صدا توی آن می‌پیچید. هر آدم بدصدایی هم که هوس می‌کرد در حمام آواز بخواند، به دلیل سقف گنبدی و بخار آب زیادی که توی حمام بود، احساس می‌کرد که صدایش خوب است. زیرا صدا به گوش خودش خوش می‌آمد. یک روز مردی که به حمام رفته بود، دید کسی توی حمام نیست. زد زیر آواز و حالا نخوان و کی بخوان! وسط‌های اجرای آواز در حمام بود که احساس کرد تاحالا آدم خوش‌صدایی بوده و خودش نمی‌دانسته! همانطور که خودش را کیسه می‌کشید و صابون می‌زد و می‌شست، به آواز خواندنش ادامه داد و با خود گفت: «با این صدای خوبی که من دارم، می‌توانم از خوانندگان دربار بشوم. اگر خواننده‌ی دربار بشوم دیگر نانم توی روغن است و از مال و ثروت دنیا بی‌نیاز می‌شوم.»