دیگر وقتش رسیده بود که این تنهایی را تمامش کنم. وقت خداحافظی رسیده بود. ‎مگر می‌شود باشی و این‌قدر سرد؟ ‎کنارم باشی و این‌قدر دور؟ ‎گفته بودم عاشق بهار نیستم، نه؟ ‎گفته بودم حال‌وهوای بهار را دوست ندارم؟ ‎!گفته بودم... به‌خدا گفته بودم ‎مگر می‌شود بدانی و مثل هوای بهاری، یک روز گرم باشی و یک روز سرد؟ ‎مگر می‌شود کنارم باشی و این‌قدر نباشی؟ ‎.دلم چند کلمه حرف می‌خواهد و یک جفت گوش شنوا ‎حالا اگر جفت هم نبود، ایرادی ندارد ‎مهم این است که صدایم دربیاید ‎صدایم... آرزوی مرده‌ای که زیر آوار ندیدن‌های تو به خاک سپرده شد ... ‎می‌خواهم حرف بزنم ‎چرا نمی‌توانم؟ ‎می‌خواهم دهان باز کنم و بگویم تمام نخواستن‌هایت چند؟ ‎می‌خواهم رها شوم از این جهنمِ تنهایی ‎من نه عاشق بهارم، نه عاشق تمام قهوه‌هایی که روی میزِ کافه‌های شهر به انتظارِ شنیدنِ دوستت دارم‌های نگفته‌ات سرد شد.