ژولین گرین(۱۹۹۸-۱۹۰۰)، نویسنده فرانسوی برنده جایزه بزرگ موناکو و جایزه ملی ادبیات فرانسه است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «به لکه‌ای از جوهر که روی خشک‌کن بود خیره‌شد،‌ مثل آن‌که قرار بود این لکه جوابِ سؤالش را بدهد. لکه‌ای بود به شکل غیرعادی که آدم را به فکر سایة یک دستِ بدون شست می‌انداخت و وقتی که خوب به آن نگاه می‌کردی خیال می‌کردی که حرکت می‌کند. حرکتی هر چند مختصر، از راست به چپ. فابین چند روز پیش هم متوجه این قضیه شده بود. انگشتان دراز و باریک از یک حرص به‌خصوص حکایت می‌کرد. به دست یک دزد شباهت داشت،‌ ولی دزدی که چیزی غیر از پول و طلا دزدیده باشد. فابین زمزمه کرد: «دزد باد.» آن‌گاه بلندتر تکرار کرد: «دزد باد، ‌ دزد باد.» و بعد بدون توقف نوشت: او را دزد باد می‌نامیدند چون‌که با وجود کوششی که می‌کرد، هرگز موفقیتی به دست نمی‌آورد. چشمان درشتی شبیه به بچه‌گوزن داشت. چشمانی که از هم خیلی فاصله داشتند و موهای مشکی که دائماً به روی پیشانیش می‌ریخت و مثل پر نرم و درخشان بود. هر از گاهی شروع به خواندن آوازهایی می‌کرد که کلماتش معنی نداشت ولی دست آخر کسانی که آن کلمات را می‌شنیدند ناراحت می‌شدند. پدرش از او می‌پرسید: «این چرندیات را از کدام جهنم دره‌ای می‌آوری؟» و او جواب می‌داد: «من دنبال آن‌ها نمی‌گردم، ‌ باد هوا وقتی که از برج‌های کلیسا گذر می‌کند آن‌ها را برایم می‌آورد.» آن‌وقت پدرش دست دراز می‌کرد که به او سیلی بزند، ولی دزد باد خیلی چابک‌تر از آن بود که بتوانند گیرش بیندازند و در می‌رفت و دیگر تا شب کسی او را نمی‌دید».