تاریخ عکاسی در دوران باستان دور با کشف دو اصل مهم آغاز شد: نمایش تصویر تاریک با دوربین و مشاهده اینکه برخی از مواد به طور قابل توجهی با قرار گرفتن در معرض نور تغییر می‌کنند. هیچ مصنوع یا توصیفی وجود ندارد که نشان دهنده هرگونه تلاش برای ثبت تصاویر با مواد حساس به نور قبل از قرن هجدهم باشد. در حدود سال 1717، یوهان هاینریش شولتز حروف برش خورده را روی یک بطری از دوغاب حساس به نور ثبت کرد، اما ظاهرا هرگز به این فکر نکرد که نتایج را بادوام کند. در حدود سال 1800، توماس ودگوود اولین تلاشی را که به طور قابل اعتماد مستند شده بود، انجام داد، هرچند ناموفق برای گرفتن تصاویر دوربین به شکل دائمی. آزمایش‌های او عکس‌های دقیقی را ایجاد کرد. معرفی تجاری دوربین های دیجیتال الکترونیکی مبتنی بر کامپیوتر در دهه 1990 به زودی عکاسی را متحول کرد. در طول دهه اول قرن بیست و یکم، روش‌های سنتی فتوشیمیایی مبتنی بر فیلم به طور فزاینده‌ای به حاشیه رانده شدند، زیرا مزایای عملی فناوری جدید به طور گسترده مورد استقبال قرار گرفت و کیفیت تصویر دوربین‌های دیجیتال با قیمت متوسط به طور مداوم بهبود یافت. به خصوص از زمانی که دوربین ها به یک ویژگی استاندارد در تلفن های هوشمند تبدیل شدند، گرفتن عکس (و انتشار فوری آن ها به صورت آنلاین) به یک تمرین روزمره همه جا در سراسر جهان تبدیل شده است.