در روزهای آغازین ماجراهای سوریه، علی احمد سعید(آدونیس)، شاعر و متفکر نامدار سوری، نامه‌ای خطاب به بشار اسد نوشت و از او خواست که خودش و سوریه را از دست ژنرال‌های حزب بعث نجات دهد! همان‌طور که می‌دانیم و تاریخ برای ابد ثبت کرده و خواهد کرد، این «آقای رئیس جمهور» بر نامه‌ی بزرگ‌ترین روشنفکر کشورش وقعی نگذاشت و سوریه تبدیل شد به یکی از بزرگ‌ترین فجایع تاریخ بشر! اگر قتل هر انسان را مرگ همه‌ی جهان بدانیم، ویرانی سوریه، بناهای عظیم باستانی‌اش و مرگ و آوارگی مردمانش، مرگ توامان جهان و تاریخ آن است. شاید هنگامی‌که افسران حزب بعث در بازداشتگاه‌هایشان در حال سوراخ کردن جمجمه‌ی بچه دبیرستانی‌های معترض بودند، هیچ‌گاه فکر نمی‌کردند که این آتشی که افروخته‌اند، مرگ را به ساده‌ترین و قابل وقوع‌ترین کار روزمره‌ی مردم کشورشان تبدیل کند! جنگی که در سوریه درگرفت، تا همین اکنون، چنان در گوشت و خون مردم درگیر در جنگ و اذهان مردم بیرون از آن فروشده، که گویی جهان بدون سوریه‌ی تا ابد جنگ‌زده و در جنگ، قابل تصور نیست.