روزی بود، روزگاری بود. در آن روزگار نادرشاه افشار پادشاه ایران بود. نادرشاه مردی جنگی و دیکتاتور بود و تمام مدّت عمرش، روی اسب سوار بود و از این جا به آن جا لشکرکشی می‌کرد. او حتّی به هندوستان هم لشکرکشی کرد و الماس و طلا و جواهرات بسیاری را از هندی‌ها گرفت و به ایران آورد. یک روز که نادرشاه مشغول جنگ با گروهی از مخالفانش بود، کار جنگ خوب پیش نمی‌رفت. سربازان خسته‌ی او یا یکی یکی از پای در می‌آمدند و یا فرار می‌کردند. نادرشاه دید که اگر همین طور به جنگ ادامه بدهد، حتماً شکست می‌خورد و خودش هم کشته می‌شود. فکری کرد و با خود گفت: «باید عقب‌نشینی کنم و با لشکر تازه نفسی دوباره به جنگ این یاغی‌ها بیایم.»