...دلش گرفته بود به همین خاطر از در خارج شد و روی پله سیمانی پائین اتاق نشست. در آن لباس بلند یشمی رنگ خیلی زیبا و نمگین شده بود. دست هایش را زیر چانه اش تکیه داد و سعی کرد صدای چلچله ها را به خاطر بسپارد. محو رویاهایش شده و حساب وقت و زمان از دستش در رفته بود. تمام مدت منتطر بود که پنجره گشوده شود و او برایش دست تکان دهد. آسمان کم کم تیره و تاریک می شد و ستاره ها در پهنای افراشته آن خود نمایی می کردند. شروع به قدم زدن در وسط باغ کرد و مدتی هم در کنار نهر نشست، دست هایش را در آب فرو برد و موج های کوچکی را به وجود آورد. ساعتی گذشته بود؛ اما آن اتاق همچنان خاموش بود. چشم هایش به پنجره خیره مانده بودند. مثل کلاف سر درگم خود می پیچید. چرا به دیدنش نیامده بود؟