با خود اندیشید که پیرمردها نباید شعر بگویند، آخر افکار یک پیرمرد ۷۸ ساله کمتر به درد کسی می خورد. اما خودش هم می دانست که اشتباه می کند: تنها در غرب است که سالخورده ها را یا به چشم حقارت نگاه می کنند و یا به کلی آنان را نادیده می گیرند. در فرهنگ های دیگر این دوره از زندگی را دوران کمال خرد و فرزانگی می دانند و به آن احترام می گذارند. باید به شعر گفتن ادامه می داد، تا زمانی که می توانست قلم در دست بگیرد و مشاعرش را از کف نداده بود باید ادامه می داد. جز این هم کار دیگری از دستش ساخته نبود. سال ها پیش نمایشگاه اتومبیل داشت و در این شغل موفق ترین شخص در منطقه بود. همه او را به عنوان یک فروشنده ی سخت کوش می شناختند. سال ها به خرید و فروش اتومبیل پرداخته بود و طی سال هایی که کاروبارش رونق زیادی داشت چند شعبه هم در شهرهای توملیلا ( ۳) و شوبو ( ۴) دایر کرده بود. در آن مدت آن قدر پول وپله به هم زده بود که حالا هرطور که دلش بخواهد زندگی کند، اما تنها چیزی که واقعا برایش اهمیت داشت، شعرش بود. شعرهای روی میز رضایتی بی همتا به او می بخشید.