شعر مهم ترین عنصر هنری و رسانه ی هنری فرهنگی در فضای فرهنگی ایرانی بوده و دیر زمانی شاعران در مرکزی ترین جایگاه فرهنگ ایرانی قرار داشته اند. شورمندی و دلبستگی نویسنده ی این کتاب برای نگرش شاعرانه و زبان آن نیز، که چه بسا از« طبع قومی» ایرانیش برمی خیزد، در طول بیست و اندی سال گذشته شعر را یکی از مشغله های اندیشه ی وی ساخته و حاصل آن مقاله های این مجموعه است، که درباره ی شعر و هنر و ماهیتشان و ربطشان با اندیشه اند. در ویرایش دوم این کتاب، هفت مقاله ی تازه بدان افزوده شده و مقاله های پیشین نیز پیراسته تر شده اند.