علی ابراهیمی در توصیف ویژگی‌های متد مطرح شده در کتاب «مبانی آفرینش در موسیقی ایران» می‌نویسد: «مقوله آهنگسازی در موسیقی کلاسیک ایرانی از دیرباز غالبا بر عهده نوازندگان، محدود به ساخت ملودی، سلیقه‌محور و فاقد اصول و روش‌مندی مدوّن بوده‌است. بنابراین مسیری روشن برای پرورش هنرجویی که به حوزه آهنگسازی (مختص موسیقی دستگاهی ایران) ورود کند، دیده نمی‌شود. آنچه مقصود و همّیّت استاد شریف لطفی (مبدع متد) بوده‌است ارائه یک روش آهنگسازی بر اساس «چندصدایی» در موسیقی ایران است که بتواند هنرجو را از نقطه آغازین ساخت یک ملودی اصلی به نقطه نهایی در ساخت‌ و پرداخت یک اثر تام‌ و تمام ببرد. بدین منظور به صورت گام‌به‌گام به آموزش چگونگی ساخت لایه‌های صوتی متفاوتی می‌پردازد که به‌ظاهر ارتباطی نداشته و به‌صورت مجزا معنای موسیقایی خاصی ارائه نمی‌کنند؛ ولی در هم‌زمانی بافتی را ایجاد می‌کنند که مکمل یکدیگر و نماینده لایه‌های صوتی پس‌زمینه، میان‌زمینه و ملودی اصلی هستند. نمایش نهایی این بافت، غالبا به تدریج و در نقطه اوج اثر انجام می‌پذیرد.»