آماندا به همراه دو فرزندش تام و لورا در یک منطقه ی سطح پایین از یکی از شهر های آمریکا زندگی می کنند. همسرش آن ها را چند وقت پیش ترک کرده است. تام پسری است که در دنیای شعر و شاعری خودش زندگی می کند. آماندا، مادری است که موفقیت های گذشته و رویاهای خیالی اش تنها فکر و ذکر او شده اند. و لورا دختری لنگان است که نقص عضوش او را خانه نشین و بی اعتمادبه نفس کرده است و ظاهرا تنها عضو خانواده است که واقعیت زندگی را می بیند. او حیوانات کوچک شیشه ای را جمع کرده و برای خود باغ وحشی شیشه ای ساخته است و روزها با آن مشغول است. تام به اصرار آماندا یکی از دوستان خود را برای آشنایی با لورا به خانه شان دعوت می کند. آیا این غریبه می تواند این خانواده را به دنیای واقعی وصل کند و امید را به زندگی لورا باز گرداند؟ در بخشی از این نمایش نامه می خوانیم: «تو از بس که به من یاد می دی چه طور غذا بخورم یه لقمه هم از گلوم پایین نمیره، خودت مجبورم می کنی که تند غذا بخورم، هر لقمه ای رو که برمی دارم مثل عقاب خیره خیره نگاه می کنی. آدم اقش می گیره. مرتب از شکمبه ی حیوانات و غده ی بزاق حرف می زنی، بجو... لهش کن... آخه این حرفا اشتهای آدمو کور می کنه...» داستان این نمایشنامه به زندگی آماندا، مادر خانواده، و دختر معلول و پسرش، تام، می پردازد. آماندا در هنگام شام به دخترش، لورا، می گوید که به خاطر خواستگارانش سعی کند که به زیبایی و ظاهر خود اهمیت دهد، اگر چه لورا تاکنون هیچ خواستگاری نداشته و در انتظار کسی هم نیست...