در این داستان تخیلی تنها آرزوی ماهی سیاه آسمون‌جل شاعرپیشه این بود که به وسیلة یک گربة سفید خالمخالی خورده شود و در این اشتیاق می‌سوخت و می‌ساخت و دم‌برنمی‌آورد. اما گربة سفید خالمخالی هر روز که برای خوردن آب سر جوی می‌آمد هیچ نگاهی به ماهی سیاه آسمون‌جل نمی‌انداخت. از وقتی ماهی، گربة سفید را دیده بود شروع به شعر گفتن کرده و احساس عجیبی یافته بود؛ به طوری که تصور می‌کرد بدون حضور گربه زندگی او بی‌معنی خواهد بود، او دوست داشت که گربه او را در یک چشم به هم زدن به دندان بگیرد و بخورد و هرشب همین خواب را می‌دید. ماهی نقشه‌های زیادی برای جلب توجه گربه کشید، اما هیچ‌یک اثربخش نبود تا این که ماهی ناامید شد و تصمیم گرفت به جای دیگری برود و فکر گربه را از سرش بیرون کند. یک روز باران باعث بالا آمدن آب جوی شد و او با آب جوی بیرون رفت و دیگر نتوانست به جوی بازگردد. در همین حین‌، که در حال مردن بود، گربه بالای سرش ظاهر شد و او را به داخل جوی انداخت. ماهی من‌من‌کنان از گربه تشکر کرد و از او پرسید که چرا او را نخورده است. گربه گفت من طرفدار شعرهای شما هستم و گیاه‌خوارم، و سپس امضایی از ماهی سیاه گرفت و آن‌گاه آن دو با خوشحالی از یک‌دیگر خداحافظی کردند.