کتاب از قیطریه تا اورنج کانتی

اذهان درخشان در تاریخ معاصر ما کم نبوده‌اند و حیف و صدحیف‌های بسیار ما برای رفتن این اذهان بزرگ و یگانه از کنارمان نیز؛ حمیدرضا صدر، یکی از همان ذهن‌های زیبا و جلوه‌های منحصربه‌فرد عشق به زندگی، یکی از همان‌هایی‌ست که می‌توان درباره‌اش از تعبیر جولین بارنز استفاده کرد: یکی هست که دیگر نیست! اهالی سینما و نقد فیلم، خیلی پیشتر از اهالی فوتبال او را می‌شناختند. نوشته‌های سینمایی او هم همان حرارت و شور و فهمی را داشت که نوشته‌ها و گفته‌های بعدترش درباره‌ی فوتبال؛ کدام خواننده‌ی متون سینمایی وجود دارد که مقاله‌ی بی‌نظیر او درباره‌ی بازیگری در دهه‌ی شصت سینمای ایران را فراموش کند؟