«برف بی صداس... ولی آب صدا داره، انگار یه نجواست... باد ولی جیغ می‌کشه. کنار گوشِت... آروم... آروم جیغ می‌کشه... آفتاب بی‌صداس ولی. رنگ می‌پاشه روی شونه ت... خورشید آهنگ داره... پرتاب می‌کنه آفتابو با آهنگ... هوا هم که فریاده. هیچی هم جز فریاد نیست... ولی نور... کِش داره... می‌گذره؛ ممتد. نور هم بی‌صداس، مطلقِ صفرِ صداست. تاریکی از اونم ساکت تره. زیر مطلقِ صفرِ صداس. تاریکی بی‌صداس. عین برف. صدا بی‌صداس. از کنارت که می‌گذره، انگار مُرده گذشته؛ هیچ که هیچ. صدا بی‌صداس، عین برف، عین تاریکی، عین تو.»