قواعد روش جامعه شناسی" به قلم "امیل دورکیم" یک منازعه سازش‌ناپذیر و قانع‌کننده علیه فردگرایی روش‌شناختی است. این کتاب استدلال می‎کند که تبیین رفتار انسان به عوامل سطح فردی، قابل تقلیل نیست. در عوض، حقایق و پدیده‌های اجتماعی که چیزی بیش از اصطلاحات کوتاه و دهن پر کن برای موجودیت‌های انبوه هستند، وجود خود را دارند و نتایج اجتماعی قابل پیش‌بینی ایجاد می‌کنند و این چیزی نیست که تک تک انسان‌ها برای آن تصمیم‌گیری کنند. تحقیقات تجربی "امیل دورکیم" نشان داد که گروه‌هایی که با سطوح ناکارآمد بی‌هنجاری و خودگرایی مشخص می‌شوند، با نرخ نسبتا بالای خودکشی نیز همراه هستند. نرخ‌های خودکشی نسبتا متفاوت نیز حقایق اجتماعی بودند. بنابراین بی‌هنجاری و خودگرایی را به عنوان ویژگی‌های اجتماعی نمی‌توان به ویژگی‌های فردی تقلیل داد، زیرا این‌ها ویژگی‌های سیستم‌های اجتماعی هستند. این ویژگی‌های اجتماعی، ذاتا در واقعیت‌های اجتماعی، مانند میزان خودکشی که به روش‌های قابل پیش‌بینی متفاوت است، آشکار می‌شوند. "قواعد روش جامعه شناسی" بر ویژگی ذاتا پوزیتیویستی دیدگاه "امیل دورکیم" متمرکز شده است. با تکیه بر اندازه گیری با کیفیت و تجزیه و تحلیل آماری صحیح، این ویژگی تا حد زیادی مثبت است. با این وجود حتی سخت‌گیرانه‌ترین پژوهش‌های پوزیتیویستی نیز نیاز به تفسیر دارند، و تفاسیر "امیل دورکیم"، به دنبال کار نظری اولیه‌اش، فوق‌العاده درخشان هستند. "قواعد روش جامعه‌ شناسی" یکی از مهم‌ترین کمک‌ها به حوزه جامعه‌شناسی است که امروزه هنوز بین محققان مورد بحث است. "امیل دورکیم" در این کتاب از طریق رساله‌ها، استدلال‌ها، و تفسیرهایی در مورد بحث‌های مهم، با منتقدان روبرو شد، موضع خود را روشن کرد و از روش علمی عینی که برای مطالعه انسان‌ها استفاده کرد، دفاع کرد.