خوانشی که این کتاب پیش رو دارد. به دنبال تنش زایی است: از یک سو، تنش زایی در خوانش های پیشین از ایبسن که در میان خوانندگان و تماشاگران آثارش در ایران جا افتاده است. و از سوی دیگر، تنش زایی در متون ایبسن. روزگاری که او در آن نفس می کشید.بی- -شباهت به روزگار خود ما نیست. وقتی او قلم به دست گرفت، نروژ دچار لرزه های پیاپی مدرنیته و روشنگری بود. دولت ملی، مجلس، استقلال، جامعه مدنی، حکومت های خودکامه، مردم سالاری ... ایبسن پیشرو و پیشگام نمی توانست نمایشنامه بنویسد و از اینها سخن نگویید. به عکس، با دقت بیشتر در متون نمایشی و نامه های او، می توان آثارش را جایگاه جدال و جدل درباره دیسکورسهای رایج مدرنیته ای که گوته و شیلر به آن دامن زده بودند، دانست.