کتاب تا بهار صبر کن، باندینی

درست بین پارادوکسی برای تمام کردن یا بیهوده وقت کُشی کردن، کفه‌ی ترازوی میلم به تمام کردنش، سنگین‌تر بود. کتاب‌های جان فانته(منظور دو کتابی که خواندم، از غبار بپرس و تا بهار صبر کن باندینی) برایم شبیه به صدای توی ذهنم بود. در تمام صفحات این کتاب‌ها، سه جمله‌ی ناب یا یک پاراگراف که بشود کمی با آن در استوری یا پستی شوآف کرد، پیدا نمی‌شود. درست مثل حرف‌های توی ذهن، که وقتی سد آن بشکند هیچکدام فلسفی، متفکرانه و عاقلانه نیست اما منشأ تفکر و فلسفه و..است. از همان حرف‌هایی که پشت سر هم، بی‌وقفه در ذهن جاری میشوند و تا با صدای بلند به خودت نگویی اشکال نداره، مهم نیست، چه اهمیتی داره، ای بابا و.. نمی‌توانی جلوی به راه افتادن سیل در ذهنت را بگیری. این کتاب حس معمولی بودن، انسان بودن، طبیعی بودن احساسات حتی آن احساساتی که شرم آورند را نشان میدهد. بدون اینکه مدت‌ها به سقف و یا افق خیره شوی تا درکشان کنی. و اگر کسی ازت بپرسد چرا این کتاب‌ها را دوست داشتی؟ به خودت می‌پیچی و صداهای نامفهمومی از دهان بسته‌ات بیرون می‌آید و در حالی که دست‌هایت را در هوا تکان می‌دهی، همزمان در ذهنت دنبال دلیلی محکم میگردی، اما در آخر بعد از دست و پا زدن‌های بیهوده، می‌گویی: می‌دونی؟ راستش نمیشه گفت؛ آخه ی طور خاصیه. و شاید آنقدر این قلم جادوییست که حتی خودت هم بعد از خواندنش نمی‌دانی، چه شد؟ و چطور به این زودی؟ به صفحه‌ی اخر رسیدی.