یودیت هرمان در مجموعه ی لتی پارک نوشتن داستان های خیلی کوتاه و موجز را می آزماید. به وضعیت کنونی شخصیت هایش توجه دارد تا حسشان را به خواننده منتقل کند. آدم ها به درون خود رفته اند و به مسائلی شخصی و بیشتر دو راهی های عاطفی شان می اندیشند که قبلا جور دیگری درباره ی آن ها فکر می کردند؛ همین رو گفتم. این که مدتی طولانی در خانه بودم و حالا می خوام بیام بیرون. کار کنم. گفتم جرئتش رو دارم، قدرت مقاومت دارم، اطمینان خاطر دارم. ثبات دارم و آرامش درونی. وقتی حرف می زدم پا انداخته بودم روی پا، قهوه ام رو بدون شیر و شکر خوردم و سرم رو هم هی تکون ندادم. سوال دیگه؟