«می‌خواهم عاشق شوم اجازه هست؟ » نامه‌ها و پاره خاطره‌های یک پدر و دختر است. این اثر دو مقدمه دارد. یکی از زبان پدر و دیگری از زبان دختر و هر کدام از دغدغه‌ها و نگرانی‌ها و دلمشغولی‌های خود می‌گویند و بعد از آن وارد دنیای متفاوت نامه‌های پدرانه و دخترانه می‌شویم که ابتدا با نامه‌ای از پدر آغاز می‌شود: «سلام دخترم!‌ نوشتن برای تو چه‌قدر دشوار است. این را من دارم می‌گویم که خوب می‌دانی وقتی دست به قلم می‌برم بی‌وقفه آن‌قدر می‌نویسم که دست‌هایم از کار می‌افتند. ولی وقتی نوبت به تو رسید ناگاه تبدیل شدم به موجودی کوچک و نحیف که رو به رویش رودخانه‌ای پر شتاب در حال عبور است و او نمی‌تواند از آن بگذرد، یک طرف می‌ایستد و بی آن‌که پلک بزند عبور ناآرام و رام نشدنی این رود پُرخروش را نگاه می‌کند. وقتی هنوز نبودی، رؤیاهایی می‌ساختم که تو به جویباری نرم و آرام تبدیل شده‌ای و من چه آسوده در زلال آن، تن خود را به آب می‌زدم. بزرگ شدنت ناگاه آن‌قدر زود گذشت و تو آن‌چنان شتاب گرفتی که مرا ترس فرا گرفت. دیگر هراس‌هایم اجازه نمی‌داد وارد دنیای تپنده و سیلاب‌وارت شوم. همیشه با تو بودم و محروم! ‌ وقتی حرف‌زدن یادت می‌دادم به خودم می‌گفتم روزی می‌رسد که آن‌قدر با هم حرف می‌زنیم و ناگفته‌ها می‌گوییم که هیچ پدر و فرزندی با هم نگفته باشند. بعدها که به این رابطه فکر کردم دیدم به سکوتی سخت برخورده‌ایم.» «بابا سلام!‌ بالای صفحهٔ اول دفترچه‌ای که سال گذشته برایم خریده بودی، با قلم آبی نوشتی: «آدمی که دوبار متولد نشود، راهی به ملکوت ندارد. بار دوم با نوشتن آغاز می‌شود.»‌ و چه جالب که بعد از یک سال وارد دنیای نوشتن شدی و چیزهایی گفتی که هیچ‌وقت تصورش را هم نمی‌کردم.‌ بی‌راه نبود وقتی نوشتی: «برای تو نوشتن چه‌قدر سخت است.» که به نظر من، تو همیشه فقط با کتاب استعارهٔ خودت آشنا بودی و گمان نمی‌کردی، خارج از آن دستگاه هم می‌شود اندیشید. و حالا تو پیش‌قدم شده‌ای برای تبادل کتاب‌ها و افکارمان. تو آمدی که با هم چای بخوریم و فکر کنیم، برای همهٔ سکوت‌های این سال‌ها و تمام یخ‌های بسته شده و جرم گرفتهٔ بین‌مان. در یخ چیزی جریان ندارد جز سکوت. نه سکوت از جنس حرف نزدن، بلکه سکوت از جنس نگفتن. که چارلی‌چاپلین در فیلم‌هایش حرف نمی‌زند، اما چیزها می‌گوید.‌»