"شاهزاده خانم بابل" یک داستان فلسفی است که ولتر آن را در سال 1768 به نگارش در آورد: داستان در مورد یک چوپان خوش تیپ و ناشناخته به نام آمازان و فرماسانتا، شاهزاده خانم بابل است که عشق و حسادت، او را به مسافرت در جهان وا می دارد. ولتر در طی این سفرها با استفاده از استعاره ها و صحنه های ماجراجویانه، مشکلاتی را که او در بازدید از این مکان ها با آن ها مواجه می شوند، به تصویر می کشد. ولتر در "شاهزاده خانم بابل" مساله سرنوشت و جبر را نیز به میان می کشد و در پی حل این معماست که می تواند به طرق مختلف به شما کمک کند تا از زندگی خود لذت ببرید. جوانی در آغاز جوانی به قصد یافتن حقیقت به راه می افتد، ولی هیچ جا جز گمراهی و تعصب و کوته فکری چیزی نمی بیند. کشیشان و روحانیان در همه جا زیان مردم را به قیمت سود خود پی می گیرند و دین و آیین را پیش می کشند. و مردم به بهانه های واهی نقشه می کشند و خون یکدیگر را می ریزند. در "شاهزاده خانم بابل" توجه زیادی به توالی سنوات و قرون و امکان وقوع حوادث در عمر طبیعی یک نفر نشده است، بدین معنی که هر کدام از وقایع این سفرنامه در یک قرن اتفاق افتاده است و قابل مقایسه با کتب تاریخی نیست.