هاینریش فون بلایست، فرزند خانوادهی نظامی اشراقی کلایست از بزرگان ایالت براندنبورگ، جوانی بود با چهره ای کودکانه و رفتاری عجیب و نه چندان خوشایند: افسرده خو، عبوس، کم حرف، عاجز از گفت و گویی آزاد بسا به خاطر نقصی در اندام زبانی اش، نقصی که به کلام او، اگر که گاه در بحثی ادیبانه شرکت می جست، طنینی خشک و نه چندان دلنشین میداد، به آسانی دست و پایش را گم می کرد، به لکنت می افتاد، سرخ می شد و حرکاتش در میان جمع معذب، ساختگی و ناخوشایند مینمود. با مشاهده چنین رفتاری که توی ذوق می زد، بسیار زود بود که گمان کئی با هنرمندی زیر فشار وظایفی فوق العاده، و در رنج از مسائلی عمیق سر و کار داری. مگر آنکه از روان آدمی شناختی شهودی می داشتی: زیرا که کلایست به راستی یکی از بزرگ ترین، شجاع ترین، و پخته ترین نویسندگان زبان آلمانی بود، قیاس ناپذیر در نمایشنامه نویسی ، و قیاس ناپذیر در حیطه ی روایت نیز در همه حال بی همتا، بیرون از چارچوب هر چه سنت و سرمشق، و در نثار توان خود بر سر پرداخت موضوعاتی شگفت تا به حد جنون و آسیمگی بی پروا.