قسمت هایی از کتاب رفتیم بیرون سیگار بکشیم، هفده سال طول کشید (لذت متن) چه قدر حیف که هوس پیدا کردن خصوصیات خود در نسل های پیشین خانواده در سنی به سراغ آدم می آید که موج های عظیم زمان بی هیچ گذشتی تراشه های زندگی آدم را با خود می برد. ولی آیا این دقیقا به همان علت نیست که هر زندگی جدید، از نو در مسیر همان سرگذشت های پیشین بغلتد و بغلتد؟ دوره ی جوانی با آن عطش حیوانی به زندگی در لحظه ی حاضر، هرچیزی را که پیش از خود وجود داشته جارو می کند و دور می ریزد. این بهترین سد میان سیلاب زمانه و دریاچه ی حافظه ی انسانی است. دلتنگی برای چیزهای تازه یکی از ملایم ترین شکل هایی است که عقده ی خودکشی در روزگار ما به خود می گیرد. اشک ریختن من برای عمو میشا تازه شروع شده است، وقتی برایم مثل روز روشن شده که واقعا دیگر هیچ وقت او را نخواهم دید. این واژه درست در لحظه ای به عریان ترین شکل در برابر ما پدیدار می شود که حکایت دارد به پایان نزدیک می شود، ولی ما می خواهیم ادامه اش را بشنویم. هرچند خیلی خوب می دانیم، حکایت های واقعی چه قدر بی رحمانه قطع می شوند.