«حسین بیشتر از آب «تشنه لبیک» بود، این روح حسین بود که تشنه‌ی جام‌های لبیک بود وگرنه جسمش را از همان هنگام که حجه‌الوداعش را در عرفات ناتمام گذارد، پاره‌پاره و مُثله شده دیده بود و می‌دانست که می‌میرد. حسین تشنه آب نبود، همچنان که عباس نبود! جایی خواندم که مبارزان بزرگ، آن قدر می‌جنگند که دیگر بدنشان جایی برای زخم خوردن نداشته باشد، به یاد عباس افتادم و دیدم او بزرگترین مبارز است، عباس جنگید تا جایی که دیگر بدنش جایی برای زخم خوردن نداشت عباس تشنه آب نبود، تشنه اعتقادش بود و شهادت و پرواز و لبیک حسین که وارث آدم بود.» این جملات بخشی از کتاب «حسین وارث آدم» از دکتر علی شریعتی است که درباره‌ی مقام امام حسین(ع) نوشته شده است.