اسم من میناست

«مینا» عاشق شب است. وقتی همه در خوابی عمیق هستند، او از پنجره به نور نقره ای ماه نگاه می کند. «مینا» در سکوت شب حتی می تواند صدای ضربان قلبش را نیز بشنود. این همان زمانی است که او احساس می کند همه چیز امکان پذیر و تخیلش رها شده است. یک دفتر یادداشت روی میز او قرار دارد که انگار همیشه آنجا بوده است. «مینا» قبلا گفته بود که می خواهد از آن به عنوان دفتر خاطرات خود استفاده کند، و یک شب بالاخره، او نوشتن در این دفتر را آغاز می کند. «مینا» همزمان با نوشتن، به اکتشافات جالبی درباره ی خودش، جهان پیرامون، افکارش و آرزوهایش دست می یابد.