«کاربرد مستقیم موسیقی در سینما به روزهای آغازین دراماتیزه شدن این صنعت، قبل از ورود صدا به حاشیه فیلم، بازمی گردد؛ یعنی دوران سینمای صامت. حضور موسیقی در سینمای صامت را می توان به چند عامل کلی تقسیم کرد: - انسانی و طبیعی جلوه دادن تصاویر بی جان و انسان های در حال نمایشی که صدایی از آن ها به گوش نمی رسد. ـ پوشش صوتی برای مخفی کردن صدای دستگاه پخش فیلم (پراژکتور) ـ طبیعی و نرم جلوه دادن برش های هماهنگ نشدة فیلم اغلب این ویژگی ها در سینمای ناطق نیز ادامه یافت و موارد دیگری نیز به آن ها افزوده شد؛ همچون انتقال احساسات عمیق. استفاده سنتی از موسیقی فیلم، در سینمای ناطق، به پیوستگی و تداوم زمانی نماهای گسیخته از هم کمک شایانی می کند (همان گونه که یک نریشن موجب تداوم تصاویر می شود). علاوه بر آن، زمان روانی نمایش را نیز کاهش می دهد؛ یعنی اگر فیلمی را بدون صدا تماشا کنیم، به شدت طولانی تر به نظر می رسد. با ورود صدا به سینما، موسیقی نیز در حاشیة اپتیک فیلم قرار گرفت، اما بهره های مستقیم موسیقی صرفا به فضا سازی صوتی صحنه ها بسنده نکرد. در فیلم های موزیکال، موسیقی به منزله عامل اصلی طراحی حرکت شخصیت ها و حتی کنش های بین آن ها نقش بازی کرد. موسیقی می توانست در رهبری بازیگران در فیلم، به صورت مستقیم، ایفای نقش کند. بخش اعظمی از دوران طلایی ساخت فیلم های موزیکال در هالیوود امریکا و بالیوود هند وام دار بهره برداری مستقیم موسیقی در هدایت و رهبری بازیگران است. »