همیشه می‌خواندم: «وای بر آن که دو روز عمرش یکسان گذرد.» حالا وقتی به پشت سرم نگاه می‌کنم و زندگی پر از هیجان، پر از کار و پرتنوع و جالب خودم را می‌بینم، نفس عمیقی می‌کشم. سرم را بالا می‌گیرم، به آسمان نگاه می‌کنم، چشمکی به او می‌زنم و می‌گویم خدا را شکر. مجموعه «تاریخ شفاهی ادبیات معاصر ایران»، در پی آن است که خاستگاه های ادبیات معاصر ایران را از مجموعه شرایط زیست و نموّ نویسندگان گرفته تا محافل و مجامع و جریان های ادبی و اجتماعی مؤثر بر آن بکاود تا برای پژوهشگران بعدی، مستندات قابل قبولی برای ردیابی جریان های فرهنگی و دلایل و چگونگی اوج و حضیض آن ها بر جای گذارد.