ریلکه مرثیه های دوئینو و نیز غزل های اورفه را در کم تر از دو هفته، و در شرایط روحی بسیار تحریک شده ای نوشته است. او خودش می گوید «فقط در عرض چند روز، طوفانی وصف ناپذیر، گردبادی ذهنی و روحی، مانند شرایط هوای دوئینوی آن روزها، هر سلول و هر بافت تن مرا از هم شکافت؛ خوردن که اصلا فکرش را هم نمی کردم؛ خدا می داند از کجا لقمه نانی به دهانم می رسید».